Wow & Amazing (Tongariro crossing)
20 mei 2014 - National Park, Nieuw-Zeeland
De wekker ging vanochtend vroeg. Na een keer snoozen realiseerde ik me waarom en sprong ik uit bed, schoot ik in de kleren en liep ik snel naar de keuken. Hier pakte ik mijn rugzak in met al het eten dat al klaar stond en maakte de rest van mijn wachttijd volmet rustig ontbijten -ik was natuurlijk ruim op tijd-. Na even tandenpoetsen rende ik nog naar boven om mijn sjaal te pakken aangezien ik me bij de rest van de groep wat underdressed voelde (ook al had ik duizend lagen aan....). We stapten met een stuk of acht mensen in een minibusje. Allemaal wat moe maar ieder erg enthousiast voor wat komen zou. Eenmaal bij het begin van de wandeling kregen we nog een korte briefing van de chauffeur, buiten deden we de rest van de jassen aan en toen gingen we echt op pad.
Het eerste uur wandelen was erg simpel, we liepen over een makkelijk pad met af en toe wat heuveltjes. Achter ons een mooi uitzicht van de bergen met een wolkendeken erom heen. Ik had al snel een wandelmaatje ontdekt, Sina uit Duitsland. We kletsten gezellig en na een korte tussenstop (wc) begonnen we aan een volgend deel van de wandeling; zo'n anderhalf uur omhoog. Het uitzicht werd met de minuut mooier maar jeetje, mijn conditie voelde met de minuut slechter. Hijgend en puffend trotseerde we de oneindige traptreden die afgewisseld werden door steile weggetjes. Onderweg deden we wat uit- en aankleedsessies: ingewikkeld hoor, warm door inspanning en koud door het weer. Of warm door het weer want de zon begon fel te schijnen maar dan weer koud door een stuk in de schaduw. Eenmaal over deze eerste heuvel kwamen we bij een megagrote moddervlakte waar een pad doorheen ging. Makkelijker lopen want het was vlak en echt supertof want aan de linkerkant was het enorme bergebied met sneeuw die ik eerder vanuit de bus zag. Aan de rechterkant was er een grote krater, we liepen door vulkanisch gebergte. Sina en ik stapten stevig door aangezien ons verteld was dat er voor treuzelen geen tijd zou zijn. Aan het einde van de moddervlakte konden we weer onze conditie op de proef stellen want een volgende heuvel/bergtop stond op ons te wachten. Dit keer geen traptreden maar gewoon klimmen en steil omhoog, bevroren sneeuw maakte het meeste ook nog eens glad (ja we waren in sneeuwgebied aangekomen!). Wederom werd het uitzicht met de minuut toffer, de wauws en amazing hielden niet op. Toen we deze heuvel hadden getrotseerd keken we uit op een andere vlakte met bergen en zagen we -vanachter nóg een heuvel- stoom of rook opkomen. Toen we ook deze laatste klim hadden overwonnen zagen we hoe of wat, aan onze rechterkant waren verschillende hotsprings die de rook veroorzaakte. Blij dat we boven waren begonnen we aan onze daling. Donders, te vroeg gejuichd. De grond bleek los vulkanisch gesteente met af en toe een grotere rots. Glijdend, vallend en deels vloekend gingen we naar beneden. Wel met een nóg beter uitzicht (bijna onmogelijk) want onderweg werden drie groene meren zichtbaar, de emerald lakes. Een prachtig gezicht. Even later -levend beneden- genoten we van dit plaatje terwijl we onze eerste eetpauzd hielden. Lekker in het zonnetje bijkomen.
Na wat rusten pakten we gauw de spullen bijeen om eerst simpel rechtdoor te lopen, we keken nog ademloos naar een andere groen/rode krater en voelden vervolgens onze beenspieren weer toen we een andere heuvel beklommen. Aan de andere kant verbaasde het landschap ons weer enorm. Een megameer met een weerspiegelend effect van de bergen aan de rand lag op ons te wachten. Beiden waren we stil van dit stukje schoonheid van moeder natuur. Na ademloos kijken liepen we door.
Heel erg interessant was de rest van de tocht niet -vergeleken bij het wonderbaarlijks van ervoor-. We daalden nog zo'n drie uur af met een makkelijk pad. Eerst rondom wat bergen, toen zigzaggend door een openvlakte en daarna met een pad en wat trappetjes door een bosgebied. Wel kwamen we nog langs een dikke rookpluim van een vulkaan die twee jaar geleden uitgebarsten is. Supertof om te zien, een beetje eng ook want je weet nooit wat er kan gebeuren (rennen kon wel eens moeilijk worden na de hike...). Onderweg kletste ik veel met Sina, fijn dat ik deze uitdaging niet helemaal alleen deed haha. Eenmaal beneden high fivede ik met wat andere wandelaars die we onderweg hadden ontmoet. We hadden het gehaald! Yes! Ik deed nog wat stretch oefeningen om vervolgens in het zonnetje op de bus te wachten. Net zoals anderen waren we dik een uur eerder klaar dan de ophaaltijd. De buschauffeur was gelukkig vroeg en even later stapten we allemaal in het busje naar het hostel, nog stil van alle indrukken en moe van de inspanning.
Eenmaal in het hostel hoefde ik niet lang na te denken wat ik ging doen, ik pakte snel schone kleren en sprong onder een heerlijke warme douche. Eindelijk weer schoon. Ik liep naar de keuken om met een kommetje yoghurt en mijn mobiel wat na te genieten. Hier kwam ik aan de praat met drie duitse jongens en een aziaat die morgen de wandeling gaan doen, ik vertelde ze hoe fantastisch het was en we kletsten ook nog over nieuw zeeland en Australië. Ik nam mijn laatste restje energie en maakte wat eten voor mezelf. Sina die ook inmiddels in de keuken was genoot ook van avondeten. We kletsten wat met de jongens. Ik was bijna te lui om uit de keuken te gaan maar toen mijn ogen nagenoeg dichtvielen deed ik toch snel mijn afwas en dook ik in bed. Moe, uitgeput maar vol van alle nieuwe indrukken. Wat was het geweldig, Nieuw-Zeeland bied magische plekjes en wat ben ik dankbaar dat ik die mag en kan zien.
Het eerste uur wandelen was erg simpel, we liepen over een makkelijk pad met af en toe wat heuveltjes. Achter ons een mooi uitzicht van de bergen met een wolkendeken erom heen. Ik had al snel een wandelmaatje ontdekt, Sina uit Duitsland. We kletsten gezellig en na een korte tussenstop (wc) begonnen we aan een volgend deel van de wandeling; zo'n anderhalf uur omhoog. Het uitzicht werd met de minuut mooier maar jeetje, mijn conditie voelde met de minuut slechter. Hijgend en puffend trotseerde we de oneindige traptreden die afgewisseld werden door steile weggetjes. Onderweg deden we wat uit- en aankleedsessies: ingewikkeld hoor, warm door inspanning en koud door het weer. Of warm door het weer want de zon begon fel te schijnen maar dan weer koud door een stuk in de schaduw. Eenmaal over deze eerste heuvel kwamen we bij een megagrote moddervlakte waar een pad doorheen ging. Makkelijker lopen want het was vlak en echt supertof want aan de linkerkant was het enorme bergebied met sneeuw die ik eerder vanuit de bus zag. Aan de rechterkant was er een grote krater, we liepen door vulkanisch gebergte. Sina en ik stapten stevig door aangezien ons verteld was dat er voor treuzelen geen tijd zou zijn. Aan het einde van de moddervlakte konden we weer onze conditie op de proef stellen want een volgende heuvel/bergtop stond op ons te wachten. Dit keer geen traptreden maar gewoon klimmen en steil omhoog, bevroren sneeuw maakte het meeste ook nog eens glad (ja we waren in sneeuwgebied aangekomen!). Wederom werd het uitzicht met de minuut toffer, de wauws en amazing hielden niet op. Toen we deze heuvel hadden getrotseerd keken we uit op een andere vlakte met bergen en zagen we -vanachter nóg een heuvel- stoom of rook opkomen. Toen we ook deze laatste klim hadden overwonnen zagen we hoe of wat, aan onze rechterkant waren verschillende hotsprings die de rook veroorzaakte. Blij dat we boven waren begonnen we aan onze daling. Donders, te vroeg gejuichd. De grond bleek los vulkanisch gesteente met af en toe een grotere rots. Glijdend, vallend en deels vloekend gingen we naar beneden. Wel met een nóg beter uitzicht (bijna onmogelijk) want onderweg werden drie groene meren zichtbaar, de emerald lakes. Een prachtig gezicht. Even later -levend beneden- genoten we van dit plaatje terwijl we onze eerste eetpauzd hielden. Lekker in het zonnetje bijkomen.
Na wat rusten pakten we gauw de spullen bijeen om eerst simpel rechtdoor te lopen, we keken nog ademloos naar een andere groen/rode krater en voelden vervolgens onze beenspieren weer toen we een andere heuvel beklommen. Aan de andere kant verbaasde het landschap ons weer enorm. Een megameer met een weerspiegelend effect van de bergen aan de rand lag op ons te wachten. Beiden waren we stil van dit stukje schoonheid van moeder natuur. Na ademloos kijken liepen we door.
Heel erg interessant was de rest van de tocht niet -vergeleken bij het wonderbaarlijks van ervoor-. We daalden nog zo'n drie uur af met een makkelijk pad. Eerst rondom wat bergen, toen zigzaggend door een openvlakte en daarna met een pad en wat trappetjes door een bosgebied. Wel kwamen we nog langs een dikke rookpluim van een vulkaan die twee jaar geleden uitgebarsten is. Supertof om te zien, een beetje eng ook want je weet nooit wat er kan gebeuren (rennen kon wel eens moeilijk worden na de hike...). Onderweg kletste ik veel met Sina, fijn dat ik deze uitdaging niet helemaal alleen deed haha. Eenmaal beneden high fivede ik met wat andere wandelaars die we onderweg hadden ontmoet. We hadden het gehaald! Yes! Ik deed nog wat stretch oefeningen om vervolgens in het zonnetje op de bus te wachten. Net zoals anderen waren we dik een uur eerder klaar dan de ophaaltijd. De buschauffeur was gelukkig vroeg en even later stapten we allemaal in het busje naar het hostel, nog stil van alle indrukken en moe van de inspanning.
Eenmaal in het hostel hoefde ik niet lang na te denken wat ik ging doen, ik pakte snel schone kleren en sprong onder een heerlijke warme douche. Eindelijk weer schoon. Ik liep naar de keuken om met een kommetje yoghurt en mijn mobiel wat na te genieten. Hier kwam ik aan de praat met drie duitse jongens en een aziaat die morgen de wandeling gaan doen, ik vertelde ze hoe fantastisch het was en we kletsten ook nog over nieuw zeeland en Australië. Ik nam mijn laatste restje energie en maakte wat eten voor mezelf. Sina die ook inmiddels in de keuken was genoot ook van avondeten. We kletsten wat met de jongens. Ik was bijna te lui om uit de keuken te gaan maar toen mijn ogen nagenoeg dichtvielen deed ik toch snel mijn afwas en dook ik in bed. Moe, uitgeput maar vol van alle nieuwe indrukken. Wat was het geweldig, Nieuw-Zeeland bied magische plekjes en wat ben ik dankbaar dat ik die mag en kan zien.
Ben benieuwd naar de pictures.