Die buschauffeurs ook altijd...
21 mei 2014 - Wellington, Australië
Vanochtend werd ik na een heerlijk lange nacht slapen op tijd wakker. Ik besloot om niet lang in bed te blijven hangen en pakte meteen mijn spullen in, klaar om uit te checken. Mijn spierpijn viel me duizend mee, ik voelde mijn heupen en benen wel maar kon gewoon fatsoenlijk lopen. Hoezee, ik was al bang voor een kreupel wrak haha. Nadat ik mijn sleutel had afgeleverd moest ik een paar uur volmaken tot mijn bus er zou zijn. Ik zat eerst wat in de keuken maar omdat ze die schoon gingen maken liep ik richting de lounge. Na wat onzin tellsell filmpjes ging ik toch maar weer terug richting de keuken die inmiddels spik en span was. Ook Sina was ondertussen wakker en uit bed en we ontbeten samen. Daarna nam ik afscheid van haar en kreeg ik de rest van haar wifikaartje. Joehoe. Vervelen deed ik me dus niet de paar uur erna want met mijn mobiel, een kaart en de lonely planet maakte ik een soort plan voor de komende dagen. Er is zoveel te zien en ik heb zo weinig tijd...
Ik hing ook de chef uit want kneiters wat had ik een honger vandaag. Gelukkig had ik genoeg tijd en eten dus flanste ik van alles in elkaar. Na lunchtijd liep ik als pakezeltje richting de bushalte. Buitrn was het kouder en meer bewolkt dan gister, ik besefte me hoeveel geluk we hadden met het weer tijdens onze wandeling. Lang op de bus hoefde ik niet te wachten en aangezien ik de enige passagier was kreeg ik een soort viptochtje naar mijm overstapplek. Ik kletste veel met de buschauffeur. Megagrappige gesprekken, van zijn criminele schoonzoon en dochter met zeven kids tot wilde kiwi's. Veel te vroeg waren we op de bestemming waar ik moest overstappen. Ik besloot lekker op mijn kont te ploffen en rustig te wachten. De buschauffeur had ook even een wachtpauze en nodigde mij uit voor een kopje koffie. Ik was bang dat ik dat niet zou redden dus sloeg het aanbod vriendelijk af. Maar Nieuw-Zeeland zou Nieuw-Zeeland niet zijn als tien minuutjes later de buschauffeur niet aankwam zetten met meeneemcappuchino en een sandwich. Echt superlief en megavriendelijk, hij voelde zich lichtelijk schuldig over het feit dat hij mij te vroeg had afgezet. Kijk, dát is nou dubbelservice toch? Samen genoten we in het zonnetje en kreeg ik nog meer spannende verhalen te horen. Even later nam ik afscheid van de toffe man en stapte ik in mijn volgende bus.
Aangezien ik nog steeds erg moe was had ik het plan om te gaan slapen in de bus. Ik weet niet hoe of wat maar dat wou niet echt lukken. Ik deed daarom maar wat simpele spelletjes op mijn mobiel, genoot wat van het uitzicht en at al mijn meegenomen eten (natuurlijk veel te vroeg) op. Na een derde overstap werd het al donker maar weer was de vermoeidheid minder dan de energie van het reizen. Nog maar wat spelletjes dus en entertainment vanwege de extreem chagarijnige buschauffeur. Ik zou zweren dat hij ongesteld was, donders wat een contrast. Tegen negen uur kwamen we in Wellington aan. Het.koste wat rondjes lopen maar na het inschakelen van google maps (gratis wifi bij de Mac hoezee!) had ik het hostel dan toch gevonden. Ik checkte gauw in, at nog wat (nóg meer!) en stapte toen in bed. Mijn kamer is klein en gehorig maar voor een nachtje wel te doen. De rest van het hostel is gelukkig schoon en er heerst een fijne sfeer dus meer heb ik niet te klagen voor vanavond. Morgen weer vroeg op, de wekker staat op zes uur want ik ga oversteken naar het zuideiland!
Ik hing ook de chef uit want kneiters wat had ik een honger vandaag. Gelukkig had ik genoeg tijd en eten dus flanste ik van alles in elkaar. Na lunchtijd liep ik als pakezeltje richting de bushalte. Buitrn was het kouder en meer bewolkt dan gister, ik besefte me hoeveel geluk we hadden met het weer tijdens onze wandeling. Lang op de bus hoefde ik niet te wachten en aangezien ik de enige passagier was kreeg ik een soort viptochtje naar mijm overstapplek. Ik kletste veel met de buschauffeur. Megagrappige gesprekken, van zijn criminele schoonzoon en dochter met zeven kids tot wilde kiwi's. Veel te vroeg waren we op de bestemming waar ik moest overstappen. Ik besloot lekker op mijn kont te ploffen en rustig te wachten. De buschauffeur had ook even een wachtpauze en nodigde mij uit voor een kopje koffie. Ik was bang dat ik dat niet zou redden dus sloeg het aanbod vriendelijk af. Maar Nieuw-Zeeland zou Nieuw-Zeeland niet zijn als tien minuutjes later de buschauffeur niet aankwam zetten met meeneemcappuchino en een sandwich. Echt superlief en megavriendelijk, hij voelde zich lichtelijk schuldig over het feit dat hij mij te vroeg had afgezet. Kijk, dát is nou dubbelservice toch? Samen genoten we in het zonnetje en kreeg ik nog meer spannende verhalen te horen. Even later nam ik afscheid van de toffe man en stapte ik in mijn volgende bus.
Aangezien ik nog steeds erg moe was had ik het plan om te gaan slapen in de bus. Ik weet niet hoe of wat maar dat wou niet echt lukken. Ik deed daarom maar wat simpele spelletjes op mijn mobiel, genoot wat van het uitzicht en at al mijn meegenomen eten (natuurlijk veel te vroeg) op. Na een derde overstap werd het al donker maar weer was de vermoeidheid minder dan de energie van het reizen. Nog maar wat spelletjes dus en entertainment vanwege de extreem chagarijnige buschauffeur. Ik zou zweren dat hij ongesteld was, donders wat een contrast. Tegen negen uur kwamen we in Wellington aan. Het.koste wat rondjes lopen maar na het inschakelen van google maps (gratis wifi bij de Mac hoezee!) had ik het hostel dan toch gevonden. Ik checkte gauw in, at nog wat (nóg meer!) en stapte toen in bed. Mijn kamer is klein en gehorig maar voor een nachtje wel te doen. De rest van het hostel is gelukkig schoon en er heerst een fijne sfeer dus meer heb ik niet te klagen voor vanavond. Morgen weer vroeg op, de wekker staat op zes uur want ik ga oversteken naar het zuideiland!
Goede oversteek morgen per (?)