Week 3 in Canada (part 3/3)

Zaterdagochtend ging namelijk om kwart voor zeven de wekker. Ik sprong uit mijn bed en liep zacht mijn kamer uit. Beneden hadden de hosteleigenaren mijn koeltasje neergezet met een meeneemontbijtje (muffin + banaan). Buiten stond mijn taxi al klaar, ik had dit keer geen behoefte aan een ochtendworkout.... Bij het busstation had ik nog meer dan genoeg tijd voor mijn bus zou vertrekken. Ik las wat in mijn meegenomen libelle en zorgde dat mijn waterflesjes goed gevuld waren voor de lange busreis. Helaas bleek mijn bus heel erg veel vertraging te hebben, dik twintig minuten later dan de gepland vertrek tijd kwam hij eindelijk aanzetten. De buschauffeur vond blijkbaar zelf dat hij alle tijd van de wereld had en deed vooral geen moeite om de verloren tijd in te halen. Aangezien ik voorin de bus zat kon ik mij tijdens de rest van de busreis helemaal opvreten vanwege het gedrag van deze luie chauffeur, het feit dat ik maar een half uur overstaptijd had werkte hier ook niet positief aan mee. Toen we ook nog eens in de file kwamen vlak voor Toronto gaf ik de moed maar op. Eenmaal aangekomen op het station hier snelde ik naar buiten, sleepte ik mijn backpack uit de bus en rende ik -zo goed als dat kon- naar binnen om hier te zien waar mijn bus zou vertrekken. Aangezien ik feitelijk nog maar een minuut had was ik aardig in de stress maar mijn wachtplaats vond ik al gauw en het bleek dat de bus nog niet vertrokken was. Sterker nog, deze was ook vertraagd. Een geluk bij een ongeluk dus. Aangezien ik rechtstreeks naar Ottawa ging kon ik bij een andere bus instappen, hier maakte ik gunstig gebruik van. De verdere busreis was erg gemakkelijk. Ik vermaakte me vooral met de voetbalwedstrijd Brazilie-Chili dankzij de gratis wifi in de bus. Eenmaal aangekomen in Ottawa was ik wel helemaal gaar van het vele reizen. Gelukkig zat Joel daar al met Myra mij op te wachten. We reden snel terug naar huis waar ook Jude blij was om mij te zien (tenminste, nadat de teleurstelling van het niet ophalen van mij voorbij was). Ik verblijdde hem met souvernirtjes (magneetje & nieuw autovlaggetje) en al gauw was alles net alsof ik nooit weggeweest was. Er was namelijk drukte in huis vanwege het inpakken van alle benodigde spullen voor een avondje weg, we gingen namelijk naar de Musical Ride toe (de show van de Royal Canadian Mountaid Police). Nadat de snacks ingepakt waren stapten we in de auto. Later dan gehoopt kwamen we bij het veld aan maar gelukkig konden we nog een fijn plekje vooraan bemachtigen. We liepen nog even rond, bezochten wat kinderactiviteiten en plofte vervolgens op het picknickkleed voor de show. Eerst kregen we een soort voorprogramma met doedelzakspelers, hondenshows, paardenspringdingen en ga zo maar door. Wel echt leuk om te zien. De grote show zelf was ook heel tof, zo knap hoe die 'agenten' met de paarden dansen. Na de show bezochten we nog de paardenstallen om hier de rijders te ontmoeten. Eenmaal terug in de auto bleek het al erg laat. We waren allemaal moe maar supervoldaan na deze toffe avond. Thuis liep ik rechtstreeks door naar bed om extra te genieten van mijn eigen kamer. Altijd fijn na een hostelbezoek. 

Zondag werd ik niet echt heel vroeg wakker. Iedereen sliep wat langer vanwege de avondactiviteit van zaterdag. Vanuit de keuken steeg een heerlijke geur op en beneden bleek al gauw hoe en wat: Joel maakte wafels voor ontbijt. Na smikken en smullen kleedde Jude en ik ons gauw om en stapten we even later met Joel in de auto richting de boerderij voor weer een partijtje aardbeien plukken. Dit keer bleken de aardbeien ietwat overrijp dus het plukken van goede aardbeien duurde helaas wat langer. Desalniettemin 'proefde' ik er lekker veel en ook Jude kon er wat van. Helemaal gaar van de hitte en het plukken reden we even later met 8 liter aardbeien (twee volle manden) terug naar het huis. Hier stond Gerrian ons al met Myra op te wachten die niet wou slapen. We maakten snel een voetbaloverlevingspakket klaar want het was natuurlijk weer een WK dagje. Ik deed snel mijn oranje shirtje aan en even later reden we allemaal opgewekt naar de pub. Dit keer waren we echt een keer op tijd en konden we fatsoenlijk aan tafel zitten. De wedstrijd was erg spannend en oh wat was het een feestje toen we uiteindelijk wonnen. Ik heb in tijden niet zo geschreeuwd en meegeleefd. De hele pub zat dit keer vol met oranjesupporters, echt een tof gezicht. Joel en Jude vonden het beiden maar druk en luidruchtig haha, zo vader zo zoon. Myra sliep tegen de tijd van het laatste goal -bleef ook gewoon doorslapen- en Gerrian en ik hadden na afloop bijna geen stem. Echte hollanders... Na de voetbal reden we -via de Starbucks drivetrough, nooit mis- door naar het huis van Pauline (een vriendin van Gerrian) en haar zoontje Yip. Hun huis had een zwembad waar we die middag goed gebruik van maakte. Dankzij watermeloen en het heerlijk koele water konden we allemaal de hitte goed aan. Jude speelde veel met Yip en ook Myra vermaakte zich prima, een echte waterrat is dat. Ik hield me vooral bezig met de watermeloen... oeps. Na een paar uur kletsen, zonnen & zwemmen gingen we aan tafel voor pasta. Na dit maaltijdje deed ik met Gerrian de afwas zodat Pauline daar niet mee opgescheept was en vervolgens reden we naar huis. Jude en Myra waren beiden supermoe dus die werden snel in bed gelegd. Ik nam een heerlijke douche en hielp vervolgens beneden Gerrian met het verwerken van een groot deel van de aardbeien. We kletsten natuurlijk weer veel te lang en halverwege ging Joel al naar boven in bed. Toen ik ook eenmaal boven was had ik nog duizend energie over dus kroop ik achter de computer om mijn blog wat bij te werken. Echt weer een backpackersdillemma hoor; ik maak zoveel mee dat 'even bloggen' er niet meer bij is. Ach. Een goede tijdsbesteding wel, opzich... Toen ik toch echt wel moe was kon ik vanwege de warmte op mijn kamer moeilijk in slaap kom, na een dik uur woelen en verkoeling van de ventilator won mijn vermoeidheid het van de warmte en was ik gauw in dromenland. Op naar nog een dikke week in Canada. Wat gaat de tijd vreselijk snel.