Veilig geland in Vancouver.

Nou dat was me de vlucht weer wel. Jeetje wat word zo'n reis toch snel een avontuur. Nadat we even op pad waren besloot ik al gauw een film op te zetten. Voor zover dat ging dan want de belichtig van mijn schermpje bleek niet helemaal in orde waardoor elk beeld erg donker en bruinkleurig was. Geeft een extra dimensie zou je denken maar zodra je niets behalve ogen kan zien op een beeldscherm is er niks meer aan... gelukkig had ik al snel uitgevogeld dat ik de instelligen wat kon veranderen waardoor ik iets beter beeld kreeg. Ik koos een grappige film uit en relaxte heerlijk aan het raam. Halverwege wel wat acrobatische activiteiten toen ik me langs het oudere stel moest frupselen om naar het toilet te gaan. Het avondeten dat we kregen was echt best lekker, we kregen zelfs als toetje een soort van mandarijnenijs. Als dat toch geen luxe is.

Helaas bleek de rij voor mij weer eens een typisch geval van verschrikkelijke medereizigers. Er zat een stel voor ons met een jong meisje in het midden. In het begin was er al het probleem dat de tv van de man rechts het niet deed. Na een hele heisa en gezeik bleek hij een ipad mee te hebben waar hij even later rustig een film op zat te kijken. Als ik zeg rustig bedoel ik tegen het einde (letterlijk) zowat in coma want de verstandige vader had een fles wijn meegesmokkeld en deze zelfs al binnen een uur naar binnen gewerkt (toen de stewardess het door had wou ze de fles innemen maar deze bleek al leeg). Blijkbaar sloeg de alcohol op de man zijn zenuwen want tijdens de vlucht verplaatstde die wel tig keer zijn stoel naar voor en naar achter wat telkens een storing in mijn video veroorzaakte. Tijdens de eetmomenten had hij zijn stoel natuurlijk braaf omhoog (not) dus had ik alle ruimte om fatsoenlijk te eten. Echt veel trek in ruzie had ik niet dus ik maakte maar geen opmerkingen.

De nacht verliep traag maar rustig. Nadat ik eindelijk de moed had verzameld om het oudere stel wakkerte maken zodat ik bij mijn reiskussen kon was het tegen drie uur 's nachts. Een paar uur later werd ik stijf wakker en dat was dat. De beste man voor me lag/zat gelukkig nog steeds voor pampus in zijn stoel dus dit keer kon ik fatsoenlijk nog een film kijken. Ik ontbeet wederom best fatsoenlijk (een keer geen rijst, lang leven NZ airlines) en genoot tijdens het laatste uur vooral van het prachtige uitzicht. Ook in het werelddeel Amerika is de sneeuw nog niet van de bergtoppen verdwenen en met de megagroene heuvels en alles gaf dit dankzij een onbewolkte dag een prachtig gezicht.

Aangezien we de tijdzone zijn overgestoken deed ik doodleuk vandaag vrijdag 6 juni over en kwam ik dus feitelijk aan voordat ik vertrokken was. Ik ben een echte tijdreiziger! Nadat ik het vliegtuig uit was gestapt liep ik door naar de paspoortcontrole en de bagageband. Nu snap ik wel waarom ik was gewaarschuwd om geen aansluitende vlucht te boeken want kneiters wat was het druk in de hal. We werden via drie zigzagwachtrijen uiteindelijk naar de visabalies geleid. Dit kostte echt bijna een uur, lang leve gratis wifi op de vliegvelden. Nadat ik mijn Canadeze stempel had bemachtigd vond ik al gauw mijn backpack en liep ik het gebouw uit richting de trein.

Dit keer had ik me goed voorbereid en wist ik precies hoe ik bij het hostel moest komen. Ik zat ongeveer twintig minuten in de trein (gapend op de grond geploft) en stapte toen voor nog eens twintig minuten in de bus. Na een paar mnuten lopen had ik mijn hostel gevonden. Op zich niet heel erg moeilijk want volgens mij geeft deze onderdak aan een paar honderd man. Ik kon gelijk inchecken en na even vragen kreeg ik een onderbed op een vierbedskamer voor de komende drie nachten. Bam hoezee! Op mijn kamer kleedde ik me gauw om, even later liep ik heerlijk in het zonnetje een rondje door Downtown vancouver (eens kijken of ik nog weer een kleurtje kan bemachtigen). Ik besloot wat boodschappen te doen bij een groente/fruitwinkel en deed mijn eerste indruk op aan de rand van de stad. Vancouver is groot, weer echt een toeristen en megastad. Iederesn zat buiten heerlijk in het zonnetje te genieten van het zomergevoel. Met op de achtergrond de bergen een fijn gezicht, gelukkig zijn die nog niet verdwenen!

Onderweg terug dook ik nog even in een gewone supermarkt en liep vervolgens via een straat met tig kleine restaurantjes terug naar het hostel. Een gezellig maar supertoeristisch beeld, vooral met de starbucks letterlijk op elke hoek. Bij het hostel dumpte ik mijn boodschappen, regelde op mijn kamer wat dingetjes en liep vervolgens weer naar de keuken om een soort van avondeten te maken. In de fruitzaak was ik gevallen voor een grote bak aardbeien dus het werd een bagel met aardbeien en yoghurt met mango. Oh yeah. Zomer op mijn bord! Dat was dus echt smullen. Ik kletste wat met de eerste de beste anderen in de keuken (over het magische nieuw-zeeland die ik nu al mis) en even later liep ik weer naar mijn kamer. Veel energie had ik niet meer over, na een blik in de spiegel realiseerde ik dat mijn gezicht jetlegboekdelen sprak en ik maakte me dan ook snel klaar om te gaan slapen. Twee van de vier bedden op mijn kamer zijn nog leeg dus ik verwacht een fijne nacht. Ik heb voor de zekerheid een wekker gezet want het gratis ontbijt kan ik morgen niet missen! Bovendien heb ik zo lekker veel tijd om de hele dag Vancouver te ontdekken, twee vliegen in een klap!