En weer op pad!
18 april 2014 - Laguna, Australië
Vandaag was een dag van inpakken, reizen en afscheid nemen. Het blijft dubbel. Lastig om weg te gaan van heerlijke inspirerende plekken maar ook ergens fijn om weer een nieuw avontuur te beginnen. Thuis is er wel weer genoeg tijd om in hetzelfde systeem als altijd te komen, dus laten we het hier maar lekker afwisselend en vernieuwend houden.
Nadat ik vanochtend aardig lang sliep (kwart over zeven, dat is een record!). Genoot ik beneden op de bank van mijn boek met toast in mijn ene en thee in mijn andere (kreupele) hand. Meer woorden ga ik niet aan de valpartij vuil maken, beeld je maar een eenhandige Aafke in. Een half uurtje later kwamen ook Penny en Hayden richting de woonruimte. Ik hielp wat met schoonmaken, vooral de vloer rondom de kachel kon een goede schoonmaakbeurt gebruiken. Daarna genoot ik buiten op de veranda van de zon die doorkwam. We aten een ontbijtje (yoghurt met fruit voor de verandering) en ik had enorm inspirerende gesprekken. Het voelt alsof ik elke dag een beetje opgroei hier, door alle kennis en activiteiten word ik telkens een beetje meer volwassen. Raar hoe dat gaat.
Ik liep naar boven om de rest van mijn backpack in te pakken, daarna hielp ik Penny wat met het opruimen van het huis. Mijn opruimsessie duurde niet lang aangezien ik snel door Hayden werd geclaimd voor een portret. Dat hoefde hij natuurlijk niet twee keer te zeggen dus even later zat ik buiten op een stoel, in positie voor de kunstenaar. Een uitje later was mijn portret daar, ik keek ietwat boos maar herkende mijzelf er toch wel aardig goed in. Hayden was zelf niet erg tevreden, pfff kunstenaars ook altijd. Ik heb helaas geen foto ofzo van het schilderij genomen, ik zal ze binnenkort even mailen zodat ik het bewijs kan showen! Na de portretsessie warmden we op met koffie, een uur lang stilzitten in de wind was ondanks het zonnetje niet bevorderlijk voor mijn lichaamstemperatuur. Na deze pauze verplaatste ik mezelf naar de eettafel om de foto's die Penny de afgelopen dagen had gemaakt te kopiëren naar mijn USB stick. Daarna hielp ik waar nodig, ik veegde een deel, verscheepte bagage, maakte lunch en deed de laatste afwas. Vervolgens was het een kwestie van diep in en uitademen en afscheid nemen van deze fantastische plek. Mijn bed, de kamer, het huis, de veranda, de keuken, het paard, de kippen en de prachtige omgeving. Ik ga het allemaal missen. Veel tijd om er bij stil te staan was er niet want we vertrokken al snel richting Sydney.
Een paar uur later kwamen we in het andere huis van Penny en Hayden aan. Deze was klein, oud en knus dankzij de kunst die echt overal te vinden was. Nadat we alles uitgeladen hadden kwamen we met thee en lekkers bij van de trip. Aangezien het huis echt héél klein was besloot ik om richting het winkelcentrum van Manly te lopen. Hier zocht ik even naar de bibliotheek (voor internet) die helaas al dicht bleek. Ik vervolgde daarom mijn weg naar de supermarkt om wat snacks voor onderweg in de bus te halen. Hier trof ik ook Hayden en Penny aan die spullen haalden voor het avondeten. Ze boden me aan dat ik met hun mee kon eten voordat ik vertrok, superfijn natuurlijk. Ik liep met Penny mee richting het huis zodat ik nog wat kon helpen met het koken. Hayden kwam wat later met Coz die inmiddels ook terug was van uni. Toen zij ook thuis was deed ik een poging tot het uitprinten van mijn ticket. Na veel geploeter en gedoe slaagde ik uiteindelijk via mijn mobiel en email. Lang leve de technologie van tegenwoordig (NOT). Inmiddels was het eten ook klaar. Zoals gewoonlijk was het een heerlijk maaltje. Ik at het snel op om daarna in de auto richting de ferry te stappen. Doei Coz, echt jammer dat je naar uni moest en we weinig tijd hadden samen. Doei Hayden, dikke knuffel voor deze inspirerende kunstenaar. En doei Penny, een van de meest liefdevolle mens die ik ken. Pfff. Weer een afscheid achter de rug.
Na een paar minuten wachten kon ik aan boord van de ferry. Ik had er niet bij stilgestaan dat het avond was en er volgde dus een overwacht megamooi ritje met uitzicht op de sydney harbour by night. Eenmaal van de boot kon ik meteen verder met de trein richting het centraal station. Hier chillde ik wat te midden van andere reizigers en zwervers. Lang leve het gratis internet (zei ik nou even terug iets slechts over de huidige technologie?) Een uur later liep ik richting de busstop buiten, klaar voor een twaalf uur durend ritje naar Byron Bay. Dé hippieplek to be.
Nadat ik vanochtend aardig lang sliep (kwart over zeven, dat is een record!). Genoot ik beneden op de bank van mijn boek met toast in mijn ene en thee in mijn andere (kreupele) hand. Meer woorden ga ik niet aan de valpartij vuil maken, beeld je maar een eenhandige Aafke in. Een half uurtje later kwamen ook Penny en Hayden richting de woonruimte. Ik hielp wat met schoonmaken, vooral de vloer rondom de kachel kon een goede schoonmaakbeurt gebruiken. Daarna genoot ik buiten op de veranda van de zon die doorkwam. We aten een ontbijtje (yoghurt met fruit voor de verandering) en ik had enorm inspirerende gesprekken. Het voelt alsof ik elke dag een beetje opgroei hier, door alle kennis en activiteiten word ik telkens een beetje meer volwassen. Raar hoe dat gaat.
Ik liep naar boven om de rest van mijn backpack in te pakken, daarna hielp ik Penny wat met het opruimen van het huis. Mijn opruimsessie duurde niet lang aangezien ik snel door Hayden werd geclaimd voor een portret. Dat hoefde hij natuurlijk niet twee keer te zeggen dus even later zat ik buiten op een stoel, in positie voor de kunstenaar. Een uitje later was mijn portret daar, ik keek ietwat boos maar herkende mijzelf er toch wel aardig goed in. Hayden was zelf niet erg tevreden, pfff kunstenaars ook altijd. Ik heb helaas geen foto ofzo van het schilderij genomen, ik zal ze binnenkort even mailen zodat ik het bewijs kan showen! Na de portretsessie warmden we op met koffie, een uur lang stilzitten in de wind was ondanks het zonnetje niet bevorderlijk voor mijn lichaamstemperatuur. Na deze pauze verplaatste ik mezelf naar de eettafel om de foto's die Penny de afgelopen dagen had gemaakt te kopiëren naar mijn USB stick. Daarna hielp ik waar nodig, ik veegde een deel, verscheepte bagage, maakte lunch en deed de laatste afwas. Vervolgens was het een kwestie van diep in en uitademen en afscheid nemen van deze fantastische plek. Mijn bed, de kamer, het huis, de veranda, de keuken, het paard, de kippen en de prachtige omgeving. Ik ga het allemaal missen. Veel tijd om er bij stil te staan was er niet want we vertrokken al snel richting Sydney.
Een paar uur later kwamen we in het andere huis van Penny en Hayden aan. Deze was klein, oud en knus dankzij de kunst die echt overal te vinden was. Nadat we alles uitgeladen hadden kwamen we met thee en lekkers bij van de trip. Aangezien het huis echt héél klein was besloot ik om richting het winkelcentrum van Manly te lopen. Hier zocht ik even naar de bibliotheek (voor internet) die helaas al dicht bleek. Ik vervolgde daarom mijn weg naar de supermarkt om wat snacks voor onderweg in de bus te halen. Hier trof ik ook Hayden en Penny aan die spullen haalden voor het avondeten. Ze boden me aan dat ik met hun mee kon eten voordat ik vertrok, superfijn natuurlijk. Ik liep met Penny mee richting het huis zodat ik nog wat kon helpen met het koken. Hayden kwam wat later met Coz die inmiddels ook terug was van uni. Toen zij ook thuis was deed ik een poging tot het uitprinten van mijn ticket. Na veel geploeter en gedoe slaagde ik uiteindelijk via mijn mobiel en email. Lang leve de technologie van tegenwoordig (NOT). Inmiddels was het eten ook klaar. Zoals gewoonlijk was het een heerlijk maaltje. Ik at het snel op om daarna in de auto richting de ferry te stappen. Doei Coz, echt jammer dat je naar uni moest en we weinig tijd hadden samen. Doei Hayden, dikke knuffel voor deze inspirerende kunstenaar. En doei Penny, een van de meest liefdevolle mens die ik ken. Pfff. Weer een afscheid achter de rug.
Na een paar minuten wachten kon ik aan boord van de ferry. Ik had er niet bij stilgestaan dat het avond was en er volgde dus een overwacht megamooi ritje met uitzicht op de sydney harbour by night. Eenmaal van de boot kon ik meteen verder met de trein richting het centraal station. Hier chillde ik wat te midden van andere reizigers en zwervers. Lang leve het gratis internet (zei ik nou even terug iets slechts over de huidige technologie?) Een uur later liep ik richting de busstop buiten, klaar voor een twaalf uur durend ritje naar Byron Bay. Dé hippieplek to be.
Knuffel.