Het paradijsje dat Byron heet.

De bustocht verliep okee, niet meer en niet minder dan dat. Vanwege een festival in Byron en de paasvakantie ging iedereen die kant op dus was het druk in de bus en druk op de weg. Ik had dus niet zoals de vorige keer een lege stoel naast mij. Gelukkig bleek degene naast mij een fantastisch vrolijk Australisch meisje die vorig jaar gereisd had en erg enthousiast was over het feit dat ze met allemaal backpackers in de bus zat. We hadden de meeste lol samen over de kleinste dingen, supermelig dus. Vooral de fatsige buschauffeur zorgde voor veel entertainment. Hij was bijna groter in de breedte dan in de lengte en dat kan nog wel eens lastig zijn als je door het miniscule gangpad naar achterin moet lopen. Volgens mij pastte die maar nét in het bustoilethokje, ik ben benieuwd of hij ruimte had om adem te halen. Na een uurtje leuke gesprekken besloten we om een poging te doen om te slapen. Ik was meer in slaap dan wakker onderweg wat een goed teken is volgens mij. De laatste paar uur van de busreis genoot ik vooral van het uitzicht dat zoals gewoonlijk een plaatje was. Na twaalf (!) uur rijden kwamen we in Byron Bay aan. Hier nam ik afscheid van Amelia en wachtte ik op David, mijn WWOOF host die me op zou halen. Tijdens het wachten kon ik mooi mijn eerste indruk van Byron opdoen. Veel karakter zag ik nog niet, wel veel mensen in hippieachtige kleding en wat retrocafé's. Het was vooral erg toeristisch waar ik zat, waarschijnlijk omdat het de plek was waar bussen aankomen en vertrekken. Tien minuutjes later kwam er een megavrolijke, jonge man mijn kant op; David. Hij nam meteen mijn backpack over (BONUS) en ik stapte in de auto. Een van de eerste vragen was of ik moe was, natuurlijk had ik een vermoeiende reis achter de rug maar ik wou niet te wanhopig overkomen dus ik zei twijfelachtig 'ja'. Zijn antwoord was; cool, dan gaan we koffie halen. We reden naar een tof ecologisch biologisch fantastisch koffiebarretje verderop waar ik een megalekkere cappucino kreeg om bij te komen. Ik kletste wat met David en we bleken een klik te hebben wat gesprekken betreft, hoppa meteen de diepte in. Ik hou ervan, zo ontmoet je de meest inspirerende mensen en verkrijg je nieuwe ideeen. Het cafeetje verkocht ook allerlei gebak. Niet dat ik taart ging eten maar David wees me op de brownies en vertelde dat zij (hij en zijn vrouw) die maakten en aan lokale shops leverden. Ubertof natuurlijk. We stapten weer in de auto richting het huis. Het was stralend weer, richting 28 graden en geen wolkje aan de lucht. We kletsten wederom de hele boel bij elkaar en maakten onderweg nog een tussenstop bij het uitzichtpunt over Byron Bay en de natuur inlands. Wauw. De zee, het stand, de natuur; alles klopt hier. Alles is 'awesome' en 'cool'. Maar dan ook echt!

We reden weer verder en kwamen even later aan bij het huis. Net zoals mijn vorige wwoof plek in het midden van een vallei, ook hier hebben ze het huis zeld gebouwd. Echter is het hier niet zo in de middle of nowhere want ze zijn deel van een 'community'. In de vallei zijn dus zeven huizen met zeven verschillende families, allemaal verschillend maar met een gedeelde liefde voor de natuur en het milieu. Na aankomst kreeg ik mijn slaapkamer te zien, een caravan met een megabed in de voortuin. Superschattig en comfortabel, ik ben vóór. Daarna maakte ik kennis met twee van de kids. Sam, veertien jaar oud, was buiten met twee vrienden aan het voetballen, Lucy, zestien jaar oud, chillde met de huispapagaaien in de hangmat op de veranda. Eenmaal binnen ontmoette ik Tanya die net koekjes aan het bakken was. Wederom voor de verkoop, echt wel leuk zo'n huisbedrijfje. Ik mocht natuurlijk van de 'huiskoekjes' eentje proeven en geloof me, ze zijn heerlijk.Na wat rondhangen, kletsen en rustig aan doen ('vandaag is bijkomdagje' aldus David en Tanya) hielp ik wat met het bakken van avondeten. Tanya, David en Lucy gingen 's avonds naar het eerdergenoemde festival en namen dus eten mee. Na het bakken hielp ik ook wat met koekjes sorteren om vervolgens even te lunchen. Na de lunch stuurde ik via de computer een 'ik-ben-goed-aangekomen-mail' naar het thuisfront. Ik heb hier wederom weinig telefoonbereik dus smsen gaat lastig.

Vervolgens relaxte ik wat aan de keukentafel. Een van de jongens werd opgepikt door zijn vader die eerst binnen kwam kletsen. Tanya maakte een verse Chaithee en David sneed ondertussen de brownie die ik natuurlijk even later ook moest proeven. Goddelijk. Ik eindig hier nog tonnetje rond. Foei.

Na wat eten en kletsen aanschouwde ik David zijn kookkunsten aangezien hij sandwiches voor zijn dochter en haar vriendje maakte die eerder naar het festival gingen. David en Tanya hebben een restaurantverleden dus het was heuze entertainment! Na afcheid te hebben genomen van de vader en de kids stapte ik bij David in de auto om een deel van de brownies en koekjes af te leveren bij de lokale winkel verderop. Fijn om even eruit te zijn, alhoewel mijn vermoeidheid op begon te komen. Eenmaal terug in het huis deed ik dan ook niets actiefs meer haha, ik hing wat rond en vermaakte mezelf op de computer. Tegen half zes vertrokken David en Tanya richting het festival, lichtelijk onverwacht vertrok ook Sam. Het bleek dus een avondje het huis voor mij alleen! Tanya en David voelde zich enigzins schuldig maar ik had er totaal geen problemen mee om mezelf te vermaken. Toen ze weg waren dook ik achter de computer voor een lekkere lange skypesessie met mama. Ook facebook werd even grondig bezocht. Tegen het einde van de avond kreeg ik toch wat honger en dook ik met zelfgemaakge falafel, tabouli en hummus op de bank. Ik keek wat televisie, at nog een toetje en liep even later richting mijn caravan om te slapen. Helaas bleek hier dat ik een vriendje in de caravan had die zijn keutels op mijn bed achter had gelaten. Ach een muisje hier en daar kan ik wel handelen na al dat Australische wild. Ik dook in mijn pyama, klopte mijn dekbed schoon en las nog wat in mijn boek. Wat een heerlijk dagje hier, ik ben meteen fan van de Byroncultuur. Ik heb vandaag niets hoeven te doen, ben gevoed met het meest heerlijke eten en heb al duizend interessante gesprekken gevoerd. Ik heb echt een megagoed gevoel over mijn verblijf hier!