Laatste uren Bangkok

Na het afscheid van Mathias wist ik niet zo goed wat ik ging doen. Ik had al uitgechekt en hoewel ik nogwel gebruik kon maken van de bagageopslag vond ik het niet netjes om de computers te claimen. Overigens werkte de wifi-verbinding op het bankje buiten net zo goed gheghe. Goed, ik had dus 4 uur om mezelf te vermaken voor ik met de taxi naar het station moest. Ik overwoog om naar een internetcafe te gaan maar de meesten bleken te ver weg of misschien dicht. Ik besloot om terug te gaan naar mijn favoriete marktje (banaan/ei ding & schoenen kocht ik daar) om eten te kopen voor onderweg in de trein. Ik had gelezen dat het eten in de trein zelf -natuurlijk- erg duur is dus besloot hierop te besparen.

Eenmaal bij het marktje liep ik een paar keer doelloos heen en weer. Nadat ik alle inkopen had gedaan was het pas een uur verder. Ik ging even zitten op een grote trap en genoot van de laatste blikken van Bangkok. Onderweg maakte ik wat sfeerfoto's. Ik bedacht me dat het slim zou zijn om te eten voor ik de taxi nam, de treinreis zelf kon wel eens uitlopen tot 16 uur (geniet maar van de NS!). Het opnieuw halen van zo'n roti/banana/egg ding leek me een heel strak plan alleen dat kraampje was er nog niet. Ik kreeg een geniale ingeving om eerst terug te gaan naar het hostel, daar de boot te pakken terug naar de markt, daar te eten en dan weer terug naar het hostel.

Zo gezegd, zo gedaan. Tenminste als ik niet de verkeerde pier had genomen (typisch dit). Elk nadeel heeft z'n voordeel bleek ook nu weer, onderweg kwam ik prachtige gebouwen en de Thaise brandweer tegen. Bij de juiste pier vertelden ze mij dat het 15 baht is, ik hoef slechts 1 pier verder te varen. Op de boot wou de man dat ik 40 baht ging betalen toen ik hem een briefje van 20 baht bood. Toen ik hem vroeg waarom kreeg ik geen reactie, hij draaide zich om en legde de bood aan bij de pier (!) waar ik er af moest. Ik twijfelde maar besloot toch om zonder te betalen dan maar weg te gaan nadat een laatste poging om aandag mislukte. Ik voelde me enigzins een crimineel toen ik richting de markt liep maar dat gevoel verdween al snel bij het zien van het roti-kraampje. Ik at mijn lievelingshapje op de trap op. Wat een heerlijk moment was dat. Hierna liep  ik richting het hostel.

Ik merkte dat de thaise mannen anders reageren als ik alleen als meisje loop. Veel groepjes mannen schreeuwden vanaf de overkant 'Hello! Where are you from?' en fluitten me na. Een thaise jongen spande toch echt de kroon. Hij stak vanuit een passerende bus zijn duim uit het raam, hierop schoot ik toch echt wel in de lach. Geen moment voel ik me onveilig.