Alleen dat naambordje nog.

16/1 Hostel 15:49

Het is nu allemaal echt begonnen, de eerste noedels gegeten, tempels gezien, boeddha’s bezocht en tuktukritjes overleefd. Het is echt heel onwerkelijk dat ik hier ben, voor ik iets vergeet schrijf ik alles van vandaag op.

De landing ging dik prima. Daarna liep ik snel richting de bagageband waar alle bagage al aangekomen was. Toen de paspoortcontrole die me alles meeviel, gewoon je paspoort laten zien en kleine foto (waar waren de ninja’s nou?). Ik liep al gelukzalig gevoel naar buiten want ik hoefde alleen maar mijn taxichauffeur te vinden. Nou dát heb ik geweten. Er stonden zo’n 20 thaise mensen te wachten met verschillende bordjes. Sommige waren niet erg fanatiek met het vinden van de juiste persoon dus die hielden hun bordje ofwel half ofwel helemaal niet omhoog. Ik raakte lichtelijk in paniek omdat ik mijn naam niet kon vinden. Na een paar minuten besloot ik om even in de hoek tot rust te komen, door de lange vliegreis was ik niet helemaal helder in mijn hoofd. Toen ik gekalmeerd was besloot ik om nog een keer te gaan kijken bij de bordjes, misschien waren er meer bij gekomen. Opnieuw geen Aafke van Welbergen. Ik kreeg ineens de ingeving dat ze ook wel eens verderop konden staan dus ik liep een stuk rechtdoor (ik was helemaal in de linkerhoek door de deur gekomen). En ja, daar stond weer een groep mensen, de een nog lakser dan de ander. Weer niet mijn naam. Toen besloot ik om nog wat verder te lopen, ondertussen pissig op mezelf omdat ik niet meer had gecheckt hoe en waar ik opgehaald zou worden. En daar stonden ze hoor, een stuk of 60 thaise mensen met bordjes. Ik had me hier sterk in vergist, ging ze allemaal nauwkeurig lang maar vond mijn naam niet. SHIT. Daar sta je dan, in je eentje op het vliegveld in Bangkok. Bovendien ook geen wifi en te weinig beltegoed. Ik kocht maar wat drinken en besloot om buiten even een kijkje te nemen. De eerste lucht van Bangkok ingeademd, warm en een tikkeltje vervuild. Ten slotte maar weer naar binnen want daar vond ik ook niets. Ik liep voor de laatste keer langs alle mensen en stond op het punt om dan maar een taxi te regelen toen ik ineens op mijn schouder werd getikt: ‘ madam, where do you need to go’. Hallelujah, ik moet er heel wanhopig uit hebben gezien want de man had mij gevonden, wat een opluchting. Ik moest ergens zitten wachten wat er kwam nog een jongen. Ik ging inmiddels nergens meer heen, veel te bang om iemand kwijt te raken.