Op naar Sydney!

Vanochtend werd ik ietwat verstrooid wakker, ik was bang dat ik me had verslapen maar gelukkig moest de wekker nog af gaan. Ik pakte de rest van mijn spullen in, checkte uit en liep richting het metrostation. Hier pakte ik de metro naar een paar stations verderop, daar stapte ik over op de airportlink. Het reizen via het openbaar vervoer viel me alles mee (dit keer wél de goede kant op) en was ook nog eens supergoedkoop. Eenmaal op de vliegveld kon ik gelijk mijn bagage inchecken en kreeg ik mijn boardingpassen (ik had een tussenstop in Taipei). Hierna liep ik door de controles, helaas weer niet de verwachtte ninja's bij de poortjes. Ik kreeg een stempel in mijn paspoort -die wordt een stuk vrolijker zo!- en kon toen door naar de gates. Ik liep wat rond door de freetaxshops, kocht veel te duur water en een mega overprijst broodje. Ze weten wel waarze het geld vandaan moeten halen. Daarna ging ik richting de wachtruimte voor mijn gate. Hier jaagde ik een Thaise familie de stuipen op het lijf toen ik mijn mobiel wou opladen. Er waren stopcontacten in de vloer onder een half verschoven tegel achter de bankjes. Nu moet je voorstellen dat er ineens een meisje achter je stoel met allerlei kabeltjes uit een tas zit te prutsen -ik heb geen gewone oplader en een wereldstekker-. Die man dacht volgens mij dat ik iets gevaarlijks aan het fiksen was want hij hing op een gegeven moment met wijdopen ogen boven mij. Toen hij zag dat ik mijn mobiel aan het opladen was kwam er een opgeluchte zucht. Hahahaha. Ik kan er nog steeds om lachen.

Na een uurtje wachten kon ik het vliegtuig in. Ik had een plekje bij het raam (hoera voor het baliemeisje) naast een aardige Amerikaanse man. We kletsten wat en toen stegen we op. Doei Bangkok, ik besefte niet dat het Thaise avontuur nu echt voor bij is, nog steeds niet eigenlijk. De reis verliep verder voorspoedig, geen turbulentie en een -onverwachts- best te verteren vliegtuigmaaltje. Helaas werkte het televisieding van zowel mij als mijn Amerikaanse buurman niet, het personeel kon het niet oplossen en bood ons een andere plek aan. Ik zat inmiddels meer dan een uur dus besloot lekker te blijven zitten en maakte de rest van de tijd vol met leuke gesprekken met de man. Hij is een marinier en reist de hele wereld over, nu was hij voor bijscholing in Thailand en hij was op weg naar een tropisch eiland voor onderzoek. Superinteressant! Ook sliep ik een gedeelte van de reis, ik was erg moe vanwege de korte nachtrust de nacht ervoor en omdat ik nog steeds niet helemaal fit ben.

Eenmaa in Taipei moesten we door een nieuwe bagagecheck. Hierna nam ik afscheid van de man en liep ik wat rond. Het vliegveld van Taipei is echt megaluxe en supernieuw. Ik probeerde de nieuwe x-box uit en zat op een -veel te dure- computer wat te surfen op het internet. Daarna wisselde ik mijn Thaise geld in voor geld van hier (geen idee welke munteenheid dat is) en liep ik naar de voedselhoek; altijd goed! Ik plofte neer bij mijn standaard vliegtuigzaakje (Starbucks :D) en genoot na een megagrappig gesprek met een jongen achter de balie van een heerlijke Chestnut Latte. Ik plofte op een stoel met een stopcontact -geen bompraktijken dit keer- en vermaakte mijzelf op mijn telefoon.

Hierna liep ik wat rondjes in het veel te grote koopgedeelte. Ik relaxte wat in een relaxgedeelte met ligstoelen, mega fijn. Tegen half 8 had ik honger dus liep jk naar het voedselgedeelte. Ik heb mijn hele maand lang in Thailand geen stap gezet in een fastfoodketen -op een MAC sundae na- en bij het zien van de Burger King had mijn maag ineens megatrek in een Hamburger met frietjes. Ik besloot eens lekker ongezond te doen en genoot met volle teugen van dit Westerse maaltje. Ik kreeg er een XXXXL cola bij, die was twee keer zo groot als mijn hand. Hierna surfde ik nog wat op het internet om vervolgens nog een rondje Starbucks te doen. Je moet toch iets drinken om wakker te blijven... toch? Weer had ik plezier met de jongen achter de balie, haha supergrappig. Ten slotte vroeg ik hem maar om op de foto te gaan zodat ik dit leuke moment vast kon leggen. Hierop wou hij ook een foto met zijn mobiel -zijn collega werd de fotograaf- en ik schreef een persoonlijk bedankbriefje. Dit zijn echt geluksmomentjes tussendoor.

Mijn koffie warmde mij weer op -het is KOUD hier-. En nat buiten. Maar dat terzijde want ik zit binnen. Goed, back to the point. Ik wordt melig van de vermoeidheid in combinatie met de spanning voor Australie. Over een uur mag ik boarden, geen idee wanneer ik weer wifi heb of een nieuw verhaal post maar ik hou jullie hoe dan ook op de hoogte!