Pinproblemen

19/1 srtation 18:05 

Zo gezegd, zo gedaan zou je denken. Helaas viel dat tegen, zowel mijn pinpas als mijn creditcard werden geweigerd bij de ATM. Ik nam aan dat het aan de automaat lag en besloot de schoenen wel te kopen -stom stom stom, bleek achteraf-. Ik had dan nog 160 baht over in mijn portemonnee en zou die avond voor het avondeten nog een poging doen bij een andere pinautomaat (een grotere, vlakbij een duur hotel). Moe en voldaan liep ik terug naar het hostel, blij dat ik normale schoenen had gevonden. Voor de deur trof ik Mathias aan die net van een scooter afstapte. Die manier van taxi-en heb ik nog niet geprobeerd hier en ga ik waarschijnlijk ook niet doen; de reisgids vertelde dat er 20 tot 30 dodelijke motorongelukken per dag zijn, dat zegt genoeg lijkt me. Mathias en ik gingen naar de kamer waar ook een nieuwe jongen was, Joost, ook uit Nederland. Het was leuk om hem advies te kunnen geven over Bangkok, ik voelde me al een echte backpacker!. Pernille was ondertussen ook gearriveerd met haar nieuwe wenkbrauwen. We besloten om samen naar het restaurant te gaan waar Madelaine en ik al eerder voortreffelijk hadden gegeten. Ik deelde mee dat ik niet zoveel energie meer had om naar China Town te gaan die avond, ik was erg moe van het vele wandelen die dag. Mathias was volgens mij ook klaar met Pernille want ook hij wou niet meer mee. Bij het restaurant aten we weer heerlijk en ik vergat opnieuw een foto te maken. Ach, driemaal is scheepsrecht toch?

Op de terugweg besloot ik te pinnen bij de eerder genoemde automaat. Helaas lukte het weer niet. Ik werd een beetje ongerust omdat ik die dag ervoor een Nederlands meisje overstuur hoorde bellen over niet kunnen pinnen met haar ING pas. Ik probeerde nog een andere automaat aan de andere kant van de straat, bij deze machine kreeg ik de melding dat ik contact op moest nemen met mijn bank. Toen we weer in het hostel waren zette ik eerst de foto's die ik tot dan had gemaakt op mijn weblog omdat ik verwachtte dat iedereen die de verhalen had gelezen ook graag beelden wou zien. Ik googlede op problemen met pinnen in Bangkok en zag dat meer mensen van ING hier last van hebben. Ik sloeg zowel het nummer van de klantenservice als het nummer van de emergency cash lijn op in mijn mobiel en zag toen dat mijn batterij leeg was. Uit mijn hostelkamer haalde ik dus de oplader en vervolgens belde ik maar meteen de ING klantenservice. Na 3 minuten naar een bandje te hebben geluisterd kreeg ik een meneer aan de lijn. Hij controleerde samen met mij of alle instellingen van mijn rekening/betaalpas klopte, dit bleek wel het geval. Toen ik meedeelde dat mijn creditcard ook niet werkte ging hij mee doorverbinden met een of andere buitenlandservice, hij vroeg of ik 'even een momentje had'. Ik wachtte een aantal minuten en ineens werd opgehangen. Ook dat nog; beltegoed op. Inmiddels was ik aardig overstuur, de computers waren ook nog eens allemaal bezet (2 stuks) dus ik kon mijn beltegoed niet opwaarderen. Ik had niet alle informatie die ik nodig had en voelde me aardig lullig tegenover die meneer. Na enig twijfelen besloot ik het thuisfront in te schakelen. Lang leve wifi en lieve ouders. Dankzij mama had ik binnen no-time weer beltegoed. Ik besloot om de klantenservice opnieuw te bellen en kreeg -natuurlijk- iemand anders aan de lijn. Het hele riedeltje moest weer opnieuw, ik hoorde het beltegoed met elke seconde wegtikken. Het doorverbinden lukte dit keer wel, ik kreeg iemand aan de lijn van buitenlandse gelddiensten. Juiste persoon gevonden, helaas geen oplossing. Er was niets bekend over een algemene storing. De mevrouw kon me wel het nummer geven waar ik emergency cash kon krijgen (juist ja, dat nummer dat ik aan het begin al had opgeslagen). Het was inmiddels half 11 's avonds dus de banken waar ik dat op zou kunnen halen waren gesloten. Ik bedankte de vrouw en hing op. Even mijn beltegoed checken; dit grapje koste me meer dan 30 euro. 

Goed, het thuisfront dacht ondertussen ook mee en uiteindelijk kwamen we uit bij het plan om de volgende dag opnieuw een poging te doen om te pinnen. Als dit niet zou lukken zou ik bij de bank naar binnen gaan. Mocht dat ook niet lukken zou ik de emergency cash line bellen. 

Je kan je vast voorstellen dat ik erg overstuur was op dit moment. De volgende zou ik immers met de trein naar Chiang Mai en ik had nog slechts 80 baht over (zo'n 2 euro). De eerste tranen lied ik die avond en de eerste gedachte van 'waar ben ik in vredesnaam aan begonnen' spookte door mijn hoofd. Met driedubbel heimwee viel ik in slaap.